Jikke de Ruiter

En los

Ik ben aan het fitnessen geslagen. Mijn personal trainer had na een half uur mijn ontwikkelingsthema al ontdekt: gasgeven en loslaten. Dus dat betekent dat ik een paar minuten als een gek tekeer mag gaan op de steps of met gewichtjes en daarna mijn lichaam moet laten ploffen in rust. Echt zo: – pfloff – Het liefst met een diepe zucht. En deze plofzit mag ik zo lang aanhouden als mijn lichaam maar wil. “En op een gegeven moment”, zo liet hij weten, “geeft je lichaam wel aan weer verder te willen.”

Dat is raar. Ik doe nooit van plof. Het schijnt wel zo te zijn dat wij Nederlanders als enige bevolkingsgroep van de wereld het patroon hebben om op de bank te gaan zitten met een welgemeend ‘hèhè’, een mooie variant van plof, alsof wij eindelijk aan onze welverdiende rust toekomen. Maar hè hè tussen de bezigheden door? Dat is nieuw voor mij.

In het begin lukte me dat natuurlijk niet. Ik ben namelijk een competatief persoon. Als ik vroeger met hardlopen er echt doorheen zat, hielp het altijd onmiddellijk als ik fantaseerde dat mijn zus achter mij liep en me bijna niet meer kon bijhouden. Dat idee was goed voor weer zo’n drie kilometer op volle toeren. Dus je begrijpt wat er gebeurt als ik met goed getrainde sporters in één ruimte zit: ik word gek van vechtlust. Nou, dat mocht natuurlijk niet meer van mijn trainer; ik moest dan maar met mijn ogen dicht aan de slag.

Hard werken, met de ogen dicht en loslaten tijdens het proces. Dat zorgt voor drie beren op de weg: de kilometers gaan niet gehaald worden; ik raak de context, mijn omgeving, geheel kwijt en na de plof kun je de schwung wel vergeten. Ik hoor je denken: het tegenovergestelde zal gebeuren. En ja, dat klopt: die kilometers maak je wel, sterker nog: je doet er zelfs meer, want blind word je opeens spieren gewaar waarvan je het bezit niet eens vermoedde. Daarnaast blijft de context natuurlijk aanwezig, maar zonder dat het overneemt. En ten slotte: tijdens de plof blijft de flow, waar je nu heel bewust van kunt genieten. Wat voor jou misschien voordehandliggend is, was voor mij een openbaring.

Als iemand mij iets leert, transformeer ik in een aanhankelijk puppie. Ik voel mij nu dus voor het leven verbonden met mijn personal trainer. De relatie bleek echter maar van korte duur. Hij heeft afgelopen zaterdag laten weten dat ik het nu verder wel alleen kan. Vandaag heb ik dus het hele traject zelfstandig moeten doen, op eigen kracht. Bah. Ik zit toch meteen al heel wat minder in de flow. Of zal dat komen doordat ik stiekem soms mijn ogen open om mijn ex-personal trainer te aanschouwen? Ga ik dan toch weer een beetje te veel mijn best doen zodat hij me ziet? En los maar weer – pfloff – .

Comments are closed.